SATC: Samen (Femke & Lija) @ the city

We liggen op een tijgerprint laken. De laptop op schoot. De cocktail afwezig. De hitsige Georgische mannen buiten de deur. Ze kunnen nog zo hard toeteren... Een oase van rust op 10 vierkante meter in een miljoenenstad, die Tbilisi heet. De geuniformde mannen lagen letterlijk in het park voor het oprapen (het beschermen van Joe Baiden wordt uiterst serious genomen). Of stonden in rijen van vier voor ons, ons niet uit het oog verliezend. Wij, samen, tegenover veertig soldaten. Als eerste vallen de grote neuzen op, wat mogelijk iets zou kunnen verhullen over de grote van een ander lichaamsdeel. We kijken verlekkerd. Vervolgens dwaalt onze blik af naar beneden en stuitten we op de mond. Strak gespannen, er mag geen glimlachje vanaf, want de soldaten zijn in dienst. Zodra Baiden voorbij is gereden, vliegen de ‘ghelloooo’ en ‘ghow are you’ je om de oren en lost de barricade op. Het park, zoals bijna het gehele centrum, is gesloten en wordt bewaakt. Alleen hoog geëerd Amerikaans publiek mag vandaag genieten van bezienswaardigheden. Maar voor charmante dames, die enkel met lieftallig glimlachjes en ‘I don’t speak Georgian’ communiceren, smelten protocolen en gaan tanks opzij. Stonden voor het park de soldaten strak in het gelid, in het park was de sfeer al meer ontspannen. Zo werd er gedronken, gerookt, gekaart en geslapen. Maar alleen al door het ruisen van onze rokken staakten zij al hun ‘bezigheden’ en plots konden wij ons wanen in een prive harem van geuniformde mannen. Hongerige blikken alom. Een overdosis aan testosteron vibes. Dit is zelfs voor ons te veel en we besluiten onze honger op een andere manier te stillen; twee witte wijn en een gatchapuri, alsjeblieft.