Terugvlucht

Het is vroeg, te vroeg. En het is druk op dit late tijdstip in de nacht of dit vroege tijdstip in de ochtend in de vertrekhal van Tbilisi airport. Er staat een lange rij voor de balie Amsterdam. De rij kenmerkt zich door chaos en ongeregeldheid. Ik zucht vermoeid en denk terug aan de avonturen van afgelopen maand, die ik via deze blog gedeeld heb. Ik heb veel gezien. Ik heb me vaak verwonderd. Het raadsel Georgië is een beetje meer ontrafeld. Het is mooi geweest. Nu is het tijd om terug naar huis te gaan. Samen met deze curieuze figuren.

Een stukje achter mij in de rij staan drie Nederlanders, die nauwelijks verstaanbaar Nederlands spreken. Het zijn bijzondere typetjes. Alledrie rond de vijftig. Een kledingstijl is onmiskenbaar afwezig of omschrijfbaar als onooglijk. Sandalen met witte sokken, slobberbroeken, in kleur niet bijpassende T-shirts, ketting om de nek, kort geschoren haar. Zij worden vergezeld door vrouwen, die niet te omschrijven zijn als dames. Ze zijn niet typerend voor de Georgische vrouwen, die ik hier ben tegengekomen. Getoupeerd geverfd haar, gehuld in te strakke kleding, met lange gelakte nagels, op hoge haken met een schele stem. En vergeet vooral de glitters op de kleding niet. De vrouwen zijn locale en zijn meegekomen om de mannen uit te wuiven. Een staat handje handje met de langste Nederlander. De liefde spat er niet vanaf. Ik vraag me af of dit bruiden uit de Kaukasus zijn.

Voor de balie staat een Armeens gezin, dat gezien de hoeveelheid bagage bezig is met een volksverhuizing. Het woord gezin betekent hier niet alleen vader, moeder en kroost, maar ook opa, oma en tante. De aandacht van al deze volwassen is gericht op de kleine dondersteen van 3 jaar in een campingsmoking die alle kanten uitschiet. En het voor mekaar krijgt om hard door zijn speen heen te krijsen. Telkens springt er een ander uit de groep om de kleine bij zijn lurven te grijpen. Pas als het jochie hardhandig is aangepakt en overdonderd is door deze aanpak, is hij even muisstil.

Er staat een man voor mij, die een watje achter zijn oor heeft zitten. Rare plek om een watje te dragen. Hoe blijft dat eigenlijk zitten, zo zonder pleister. Ik kijk wat beter en zie dat het geen watje is, maar kauwgom.

Vreemde klanken komen van een 'bink' iets verder op. Gelikt, klein en kaal. Voorzien van de nieuwste trends en gadgets. Hij staat nonchalant wat te spelen met de nieuwste iPod, die luid Engelstalige liedjes door zijn oordoppen laat schallen. Zelf verbuigt hij de tekst tot vreemde klanken en zingt deze ongegeneerd.

Een man en vrouw moeten afscheid nemen voor de douane. De vrouw ziet er uit als een zakenvrouw. De mimiek van de man verhuld dat hij ergens niet tevreden mee is en dat het hem veel moeite kost om zijn woede op te kroppen. Waarschijnlijk wil hij niet in schelden uitbarsten zo voor haar vertrek.

Een baby huilt onafgebroken en een man peutert in zijn neus. Tja, een hoop vreemde figuren op deze door vertraging getergde vlucht A9651. Maar goed, het is ook wel begrijpelijk, wat wil je dan ook van mensen verwachten met een vlucht op dit tijdstip.
Drie uur later dan verwacht sta ik om 11 uur op schiphol. Ik ben weer terug in Nederland. En eerlijk toegegeven, ik heb het wel een beetje gemist. De deuren slaan open en daar staan mijn vriendinnen te wachten. Hoogste tijd om alles nog eens de revue te laten passeren boven een kop verse DE koffie.