Het ronde park

Op de grens tussen de buurt Vake en Verre ligt het ronde park. Men zou het ook parkje kunnen noemen aangezien men er in vijftien stappen doorheen is. Nog preciezer: eigenlijk is het een veredelde rotonde. Het parkje is licht verhoogd en bestaat uit een cirkel naaldbomen, een cirkel loofbomen en een rondje van banken. In het midden staat een standbeeld gewijd aan ‘le petit prince’. Hoog op zijn planeet, al treurig kijkend naar zijn bloem, zweeft de kleine prins boven de andere planeten, ook elk bewoond door een personage uit Saint-Exupéry's boek. Soms komt een duif hem vergezellen. Maar de duif heeft weinig aandacht voor de kleine prins en vlijt zich slechts naast hem om zich te poetsen en om wat verfrissend water tot zich te nemen. Verder heeft de duif het te druk om zich met de kleine prins te bemoeien. De duif heeft een vrouwtjesduif op het oog, die voorlopig maar niet wil vallen voor zijn charmes. En dat terwijl de duif zich zo prachtig opgedoft heeft. Deze duif lijkt in de verste verte niet op een van de stadsduiven die in Rotterdam rond de Bram Ladage lopen. De veren zijn glanzend schoon, zijn poten baby roze en het ziet er naar uit dat zijn tenen (die alle nog aanwezig zijn) een pedicure behandeling hebben ondergaan. De duif is ijdel en koert zijn trots vanaf de kleine planeet.

Maar meneer de duif is niet de enige die in dit kleine stukje oase, midden tussen stoffige drukke verkeersaders, kan pronken. Dames kunnen er ook wat van. En dan bedoel ik niet de vrouwtjesduiven, maar uiteraard de vrouwtjesmensen, die zich hier kennelijk altijd in een groepje voortbewegen. Zodra zij merken dat het andere geslacht, met z’n drieën al wijdsbeens op een bankje gezeten en zonnebloempit kauwend, hen tot onderwerp van ‘gesprek’ maakt, gaat de neus fier omhoog. Het ‘gesprek’ is voornamelijk non verbaal en bestaat uit blikken en knikken. De hakjes klakken synchroon, terwijl de pas iets vertraagd is, want voor je het weet ben je het parkje immers alweer uit. Bij de dames dansen de haren van links naar rechts. Bij de heren zwiepen de grote neuzen* van boven naar beneden. Terwijl dit paringsritueel bij de duiven het nodige geluid met zich meebrengt, zijn de jongelieden muisstil. Pas als ze uit elkaars blikveld zijn verdwenen komen de lippen los en keert de ontspannen sfeer terug in het verkoelende parkje.

*Over Georgische neuzen zou ik eigenlijk een aparte blog moeten schrijven. Alleen is een beschrijving in dit geval nooit zo beeldend als de werkelijkheid en voel ik me gegeneerd om te vragen of ik een foto mag maken van iemand’s fascinerende neus. Om de een of andere reden lijkt het leeuwendeel van de Georgische mannen geschapen te zijn met een grote tot zeer grote neus. Ik vraag me af of ze er trots op zijn of dat de plastische chirurgie hier een winstgevende business is.