Nardi ofwel Backgammon

Aan de Middellandse Zee kleuren oude mannen met petten, die hun kale kop bedekken, op houten krukjes gezeten het straatbeeld, terwijl ze backgammon spelen. In Turkije zie je zwart besnorde mannen met in hun ene hand een turkse koffie en in de andere de dobbelstenen over het speelbord van backgammon hangen. En ook in Georgië zie je mannen, van elke leeftijd, die in hun hart nog jonge jongens zijn, bij wie het verlangen om te winnen nog immer heerst, op pleintjes, in parken en bij cafeetjes zich verzamelen boven een nardi bord. Ik ben er langzamerhand ook aan verslaafd, maar moet helaas vaak het onderspit delven. Het zit de Georgiërs in de genen. Ze krijgen het met de paplepel ingegoten. Ze twijfelen nooit over een zet en hoeven hun zetten niet te tellen. Elke combinatie, die de ogen van de dobbelsteen biedt, kent bij hen een vast patroon aan zetten. Hoewel je op straat alleen mannen de tijd ziet verdrijven achter dit speelbord, ook de vrouwen kennen het spel. Toch wordt het gezien als een ‘mannensport’. Mijn zusje heb ik al bekeerd, maar ik wil meer. Zou het niet mooi zijn als er voortaan ook in Nederland oma’tjes op rollators gezeten met haar in een wit kort krullend permanentje eropuit trekken om straathoeken, parken en pleintjes te sieren met hun nardi spel?