De reis van Tbilisi naar Batumi is er een over 400 km, langs gebergtes, dwars door valleien, langs kilometers verlaten gebied, akkers, wijngaarden, bossen en over beekjes, voorbij kerken, ontmantelde sovjet fabrieken en ruïnes, langs dorpjes en de grote steden Gori, Kutaisi en Ozurgeti. Het is een lange tocht daar 90 km toch eigenlijk wel de max is. Het is een gevaarlijke tocht daar Georgiërs er hun eigen rijgedrag op na houden. Soms zult u zich afvragen: “ Dit is toch een eenbaansweg?”. De wegmarkering, die meestal wel aanwezig is, spreekt vaak een andere taal dan de weggebruikers. Als u ooit deze route aflegt, kijk dan vooral goed om u heen, want er is van alles te zien. Zo loopt er het volgende los op en langs de weg: koeien, varkens, paarden, honden, ganzen, eenden, kippen, mensen en als laatste zijn er altijd nog de spelende kinderen. In Nederland of Frankrijk kom je zo af en toe wel een bordje tegen die waarschuwt voor loslopend vee, maar uiteindelijk kom je ze niet tegen. Hier wordt er om de 5 kilometer voor gewaarschuwd en kun je er zeker van zijn dat een van bovengenoemde dieren dezelfde weghelft gebruikt als jij. Een ander interessant bord is de afstandsaanduiding. Op meerdere plaatsen neemt het aantal af te leggen kilometers toe, terwijl je toch echt vooruit bent gegaan. 
Tevens wordt er langs de weg van alles verkocht, zowel in bewoond als onbewoond gebied. En in elke streek worden producten/ goederen verkocht, die typerend zijn voor dat gebied. In volgorde van verschijning kan het volgende aangeschaft worden; groente & fruit, brood, mais, honing, hangmatten, manden, aardewerken potten, fruit & groente en tot slot strandspullen. Onderweg reden we langs een ielle man van in de veertig op blote voeten met enkel een hakbijl. Waar zou die vandaan komen en waar zou die naartoe gaan? Even later reden we langs runderen, die bij de horens waren gevat en voor een sleepcontructie waren gespannen om zo boomstammen te vervoeren.
Langzaam begon het te schemeren en rond 21 uur was het pikkedonker. Geen verlichting op de koplampen na, terwijl het wegdek zo af en toe te wensen overlaat, haarspeldbochten geen uitzondering zijn, vrachtwagens volop gebruik maken van de tegenovergestelde route en kippen( en andere dieren) nog niet op stok gaan. Zo af en toe reden we langs een fietser, wat mij deed beseffen hoe belangrijk het is om licht op je fiets te hebben. En als de donkerte niet voor genoeg spanning zorgde, begon het zo nu en dan ook te onweren en te bliksemen. Het werd echt eng toen een hond onverwachts de weg overstak, waardoor de auto moest uitwijken naar de andere baan, terwijl er een vrachtwagen, wiens koplampen steeds meer verblinden, al toeterend op volle vaart dichterbij kwam. Op het nippertje lukt het terug te zwiepen naar de eigen weghelft. Terwijl het gebeurde zat ik van angst verstijfd in mijn stoel en kon ik enkel waarnemen. Eenmaal gerealiseerd wat er gebeurde en terwijl de schrik nawerkte, moest ik een traantje wegpikken van angst en heb ik besloten deze route nooit meer in het donker af te leggen. Volgende week nemen we mooi de trein!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten